ANAMA MEKTUP

Kış yağmurları

Erken bastırdı anacığım.

Dışarıda yağmur şıpır şıpır.

Sessizliği yutmuş odam.

Yalnızım, yapayalnız

Dışarıda yuağmurun sesi

İçeride kulakları kirişte ben

Dilsiz odamın duvarlarında

Dalga dalga; türlü türlü

Hayaller uçuşuyor

Köyün gene buğulu bir akşamı.

Hava ıslak.

Sokaklarda in-cin yok,

Bazı pencerelerde ölgün ışıklar.

Ocak harıl harıl yanmakta

Kaygısız, istekli..

Sen bir yanda

Alım yazılarım yazılı ellerinle

Bir şeyler örüyorsun;

Bir yanda babam

Diz çökmüş rahlenin başına

Her zaman ki gibi anacığım

Kur’an okumakta.

Çocuklar ocağın başına dizilmişler.

Mısır mı patlatıyor büyük kardeşim?

Ötekilerin gözü hep onda

Çocuksu çocuksu

Kavuracaktan küllerin içine sıçrayan

Mısırları kapışıyorlar.

O mısırlar var ya anacığım

Ateşe, küle düşen,

Çocukların kapıştıkları

Tadına doyulmaz onların

Benim de alasım geliyor

Kaparcasına çocukların ellerinden

Ben öğretmenim anacığım

Sizinkiler gibi çocuklarım var.

Cıvıl cıvıl yaramaz mı yaramaz

Sınıflar dolusu çocuk.

Allah öğretmene kıskanmadan verirmiş

Kimisi dünyalar dolusu neşe

Kimisi dünyalar dolusu şeytanlık.

Sınıflar öğretmenin dert ortağı

Sınıf havası, sınıf  tahtası

Tebeşir tozu, çocuk sesleri

Karı eriten güneş gibi

Eritir… Eritir…

Tüm dertleri, kaderi.

Çocuklarım var anacığım

Baharı karı delip çıkan

Kardelenler gibi

Ağrı dağında gelmişler.

Ak ruhlarını kar yıkamış

Ürkek ürkek dolaşan

Köy çocukları.

Çocuklarım var

Yamalı sırtları parça parça;

Ayakkabısı, çorabı yok

İçi sımsıcak dışı soğuk

Çocuklarım var tertemiz

Titiz bir ana giydirmiş.

Pırıl pırıl elbiseli

Eli çantalı…

Olsun anacığım

Çeşitli olsun çocuklarım.

Onların ümidi bir

Okumak, insan olmak…

Son sözüm şu anacığım;

Ben bir ağaç, onlar dalım;

Ben onların onlar benim.

Abdulkadir Ünlü