Bir hükümdar maiyetiyle birlikte gezintiye çıkmıştı. Yolu

üzerindeki bir köyde çok yaşlı bir adamın tarlasına fidan dikmekle

meşgul olduğunu gördü, gayreti hoşuna gitti, yanına gelip latife

yapmak istedi:

– Baba, sen ne diye fidan dikmeye uğraşıyorsun? Maşallah

yaşını yaşamışsın, bu diktiğin fidanların meyvesinden belki de

yiyemezsin.

İhtiyar cevap verdi:

– Bu diktiğim fidanların meyvesini bizim yememiz şart değil

evlat. Biz nasıl bizden öncekilerin diktiği fidanların meyvesinden

yiyorsak, bizim diktiğimiz fidanların meyvesini de bizden sonrakiler

yer.

Bu cevap hükümdarın hoşuna gitti ve mükafat olarak ihtiyara bir

kese altın verilmesini emretti.

İhtiyar bu ihsanı tebessümle karşıladı:

– Gördün mü evlat, bizim diktiğimiz fidanlar şimdiden meyve

verdi.

Bu cevap da hükümdarın hoşuna gitti, bir kese daha altın

verilmesini emretti.

Yaşlı köylü güldü:

– Evlat herkesin diktiği fidan yılda bir defa meyve verir, bizim

diktiğimiz fidan yılda iki defa meyve verdi.

Bu cevap da hükümdarın hoşuna gitti ve bir kese daha altın

verilmesini emretti. Ama bu defa vezir araya girdi ve hükümdarı

uyardı:

– Aman sultanım bir an önce buradan uzaklaşalım. Bu ihtiyar bu

gidişle hazineye de darı ektirecek.